"Olduğu Gibi", günümüzün kalıplar içinde sıkışan insanına bir davet: özüne dön, kendinle yüzleş. Kim olduğunu unutup kim olmalı ya yönelen, kusurlarını törpüleyen, duygularını bastıran insan; anlam arayışıyla çırpınıyor. Oysa öz, tüm karmaşası, kırılganlığı ve güzelliğiyle orada, sadece kucaklanmayı bekliyor.

Belki de denge, mükemmellikte değil, kabulün cesaretindedir. "Olduğu Gibi", süzülmemiş hikâyelerin, parlatılmamış gerçeklerin ve özür dilemeyen kimliklerin gücünü kutlar.

Mükemmel görünme, uyum sağlama ya da rol yapma baskısına karşı durur; kırılganlığı bir güç, farklılığı bir güzellik, kusurları ise bir derinlik olarak görür. Ve sorar: "Neden kusursuzlukla örtülen bir dünyada en sahici şeyler eksik kalıyor ? " Bilir ki: Bazen en radikal eylem, hiçbir şey eklemeden, yargılamadan, sadece olduğu gibi durabilmektir.

"Olduğu Gibi" demek, hem bir yüzleşme hem bir özgürleşme hâlidir. En büyük cesaret; insanın kendisiyle ve dünyayla olduğu gibi kalabildiği anlarda başlar.